αρχή

Εν αρχή το βαρυτικο κενό!

www.medintelligence.org/τελευταία-άρθρα/ανάλυση-αναγνώστριας-φοιτήτριας-ιατ

http://www.medintelligence.org/%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%86%CE%BF%CE%B9%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B9%CE%B1%CF%84/

Η.Υ - εγκεφαλος

 ο εγκεφαλος σε αντιθεση με του Η.Υ. με βηματοδοτη τις αναγκες του αναζητα την πληροφορια που θα επεξεργαστεί.

Ομοιομορφία

Το αρνητικό ενεργειακό πρόσημο στο σύμπαν και η πληροφορία που παράγεται από τις ελεκτικές δύναμης στο χρόνο και τον χώρο που δημιουργούν εμποδίζουν την ομοιομορφία του ορατού κόσμου. 

Το συμπαν ενα σταθερο ενεργειακο αρνητικο προσημο

Το συμπαν εχει ενα σταθερο ενεργειακο αρνητικο προσημο που το αυξανουν οι ελκτικες δυναμεις παραγοντας πληροφορια δλδ τον υπαρκτο κοσμο οπου η πληροφορια επιστρεφει την ενεργεια στο αρχικο αρνητικο κομματι του σκοτεινου συμπαντος. Γιατι χωρις το αρνητικο ενεργειακο κομματι δεν μπορει να παραγει τον κοσμο.

Γιατί σκεφτόμαστε (θεωρία της μη απώλειας και κάτι ακόμα)

Γιατί σκεφτόμαστε

(θεωρία της μη απώλειας και κάτι ακόμα)

Μαρία Τσουκαλά

Η απώλεια κινεί τη ζωή και παράγει νοημοσύνη.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

1. Ανάγκες

2. Λήψη Αποφάσεων

3. Η Ικανοποίηση

4. Αίσθηση

5. Πως σκεφτόμαστε

6. Νοημοσύνη

7. Τέλος, και κάτι ακόμα

Α) Ζωή

Β) Ανάγνωση Ανθρώπινης Σκέψης

Γ) Α!Και κάτι ακόμα

Δ) Διαφορά μεταξύ εγκεφάλου και ηλεκτρονικού υπολογιστή

Ε) Στρατηγική- Διοίκηση

Συμπεράσματα

Εισαγωγή

Η παρούσα έκθεση είναι αποτέλεσμα προσωπικής έρευνας της Μαρίας Τσουκαλά, απόφοιτη Γενικού Λυκείου, με τη πολύτιμη βοήθεια του ιατρού Σταύρου Τσουκαλά και του Θεολόγου Μ.Α. Αριστοτέλη Καρατσιουμπάνη.

Στην παρούσα έκθεση θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα «Γιατί σκεπτόμαστε;» και θα αναπτύξουμε τη θεωρία της μη απώλειας και το κάτι ακόμα. Στην πρώτη ενότητα θα αναφερθούμε στις βασικές μας ανάγκες, δηλαδή ποιες είναι αυτές, την προέλευσή τους, τα κριτήριά τους και τον τρόπο με τον οποίο γίνονται αντιληπτές στην σύγχρονη κοινωνία. Στη δεύτερη ενότητα θα αναπτύξουμε τη λήψη αποφάσεων, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο τις λαμβάνουμε, τη διεργασία η οποία πραγματοποιείται και τα κριτήρια των αποφάσεων. Στην τρίτη ενότητα θα εξετάσουμε το ζήτημα, τι είναι η ικανοποίηση, τα κριτήριά της και τη σημαντικότητα του «κάτι ακόμα» στην ικανοποίηση. Στην τέταρτη ενότητα θα εξετάσουμε τη σχέση της αίσθησης και των συναισθημάτων στη λήψη αποφάσεων αλλά και τη σημαντικότητα αυτών. Στην πέμπτη ενότητα θα επιδιώξουμε να περιγράψουμε τον τρόπο διαδικασίας της σκέψης επί της ουσίας. Παράλληλα, θα συγκρίνουμε την «κοινή λογική» με τη «λογική» ορίζοντας τι είναι «παράλογη συμπεριφορά», τι είναι «έξυπνος» και τι «βλάκας». Στην έκτη ενότητα θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε τι είναι η νοημοσύνη, ποια η σχέση της με την ικανοποίηση, την απώλεια, τις αποφάσεις και κυρίως πως σχετίζεται με την εξέλιξη.

Αυτή η εργασία αφορά προσωπική προσπάθεια και αποτελεί ένα πολύ μικρό - «κάτι ακόμα» - πόνημα, ώστε να συμπληρώσει τις υπόλοιπες επιστημονικές έρευνες, με κύριο σκοπό να δώσει «έδαφος» στο χώρο της επιστήμης, διασαφηνίζοντας, συγχρόνως, ορισμένες κύριες- σημαντικές έννοιες. Η πρωτοτυπία μας έγκειται στο γεγονός, ότι δεν υπάρχει, μέχρι στιγμής, καμία άλλη σχετική έκθεση όπως η παρούσα, η οποία να έχει τον συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης και περιεχόμενο.

1. Ανάγκες

Προσπαθώντας να απαντήσουμε στο ερώτημα «Γιατί σκεφτόμαστε;».

Ουσιαστικά, σκεφτόμαστε για έναν και μοναδικό λόγο, δηλαδή, την ικανοποίηση των αναγκών μας. Ποιες είναι, όμως, οι βασικές ανάγκες μας; Οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων αλλά και γενικότερα των έμβιων όντων, είναι η ενέργεια και τα δομικά υλικά, τα οποία λαμβάνουμε από την τροφή. Παράλληλα, αποτελούν, η αναπαραγωγή, η συλλογή και η μετάδοση της πληροφορίας. Τα παραπάνω συνιστούν τους τρεις βασικούς «πυλώνες», στους οποίους θα στηριχτούν δευτερογενείς και συμβολικές ανάγκες. Σχηματικά, θα μπορούσαν να παρουσιαστούν, ως τρία δέντρα, των οποίων τα κλαδιά περιπλέκονται μεταξύ τους.

Ποια, όμως, είναι η προέλευση των αναγκών; Καταρχάς, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η κοινή αιτία όλων των αναγκών, είναι η απώλεια. Αναλυτικότερα:

Α. Ενέργεια και δομικά υλικά: Παραδείγματος χάριν, ένας άνθρωπος, ενώ κάθεται και δεν κάνει απολύτως τίποτα, έχει 36 - 37 ^ο C θερμοκρασία σώματος, τα όργανά του βρίσκονται σε λειτουργία και το μυϊκό του σύστημα έχει αυξημένο μυϊκό τόνο, ώστε να αντισταθεί στη βαρύτητα. Επομένως, με σκοπό να διατηρήσει αυτές τις λειτουργίες, ξοδεύει ενέργεια, το οποίο σημαίνει, ότι κάθε δευτερόλεπτο χάνει πολλές θερμίδες. Αυτομάτως, λοιπόν, δημιουργείται και η ανάγκη να αναπληρωθεί αυτή η ενέργεια.

Β. Αναπαραγωγή: Καθημερινά σε όλο τον πλανήτη πεθαίνουν χιλιάδες άνθρωποι, οπότε, δημιουργείται η ανάγκη για αναπλήρωση αυτών, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται το είδος.

Γ. Η συλλογή και η μετάδοση της πληροφορίας: Η συλλογή της πληροφορίας είναι μια μεγάλη ανάγκη, με σκοπό να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει πιο αποδοτικός, δηλαδή, να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Για παράδειγμα, να έχει τη δυνατότητα να θυμάται σε ποιο σημείο βρίσκεται η πηγή του νερού, ώστε την επόμενη φορά, να ξοδέψει λιγότερο χρόνο και ενέργεια, με σκοπό να ικανοποιήσει την ανάγκη του. Η μετάδοση της πληροφορίας είναι μία ισχυρή ανάγκη, με σκοπό να μεταφερθεί η πληροφορία στην ομάδα - κοινότητα και τα όμοια. Ο συνδυασμός των δύο παραπάνω (συλλογή και μετάδοση πληροφορίας), συμβάλλει στην ύπαρξη αλλά και τη βελτίωση της επικοινωνίας και αυτά με την σειρά τους, συμβάλλουν στην αποδοτικότερη ικανοποίηση των άλλων δύο αναγκών (ενέργεια - δομικά υλικά και αναπαραγωγή).

Όλες οι παραπάνω ανάγκες, γίνονται αντιληπτές στη σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία ως εξής: Αναφορικά με την τροφή, παρατηρείται στην υπερ-ανάπτυξη των αγορών (υπεραγορές, εστίαση, αγροτικές καλλιέργειες κ.α.). Σχετικά με την αναπαραγωγή, ενδεικτικά εμφαίνεται, στο μεν γυναικείο φύλο, στην ανάπτυξη της κοσμητολογίας και της αισθητικής ιατρικής, τα οποία στοχεύουν στην ανάδειξη της θηλυκότητας. Στο μεν ανδρικό φύλο, έχουμε την επίδειξη δύναμης και ισχύος καθώς και του πλούτου. Όσον αφορά στην πληροφορία, παλαιότερα χρησιμοποιούνταν τα σύμβολα, η γραφή, ενώ σήμερα έχουμε και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το διαδίκτυο και την εκπαίδευση.

Επιπροσθέτως, θα μπορούσε να τεθεί ως τέταρτη σε σειρά βασική ανάγκη, ο χρόνος. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε από την καθημερινότητα, μέσω των φράσεων, όπως: «χρειάζομαι χρόνο», «δεν έχω χρόνο» κ.τ.λ.

2. Λήψη Αποφάσεων

(Απόφαση - «μονοσήμαντη πολυπλοκότητα»)

Καθημερινά λαμβάνουμε αποφάσεις ώστε να ικανοποιήσουμε μικρές, μεσαίες και μεγάλες ανάγκες.

Η σειρά διεργασίας είναι: Ανάγκη → Απόφαση → Ικανοποίηση.

Τα κριτήρια αυτών των αποφάσεων (επιλογής) είναι τρία:

1. Το κόστος (απώλεια)

2. Το όφελος (κέρδος-ικανοποίηση)

3. Το ρίσκο

Το κόστος : Είναι αυτό, το οποίο θα ξοδέψουμε, με σκοπό να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας. Αυτό μπορεί να είναι χρήματα, χρόνος, σωματική και πνευματική κόπωση. Πρέπει να τονιστεί, ότι το «τι είναι κόστος», σε γενικές γραμμές, δεν είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους.

Το όφελος: Είναι ταυτισμένο με την ικανοποίηση της ανάγκης (και σε συμβολικό επίπεδο) και σχετίζεται με την προσδοκώμενη ικανοποίηση.

Το ρίσκο: Πάντα στις αποφάσεις μας υπάρχει η πιθανότητα του λάθους υπολογισμού του κόστους μας ή ότι δε θα επέλθει η αναμενόμενη ικανοποίηση της ανάγκης μας. Ο άνθρωπος επιδιώκει να μειώσει ή και, αν είναι δυνατόν, να μηδενίσει το ρίσκο. Αυτό το πετυχαίνει μέσω της αποθήκευσης και αυτά τα οποία αποθηκεύει είναι δύο βασικά, δηλαδή η πληροφορία και η ενέργεια. Γι' αυτό το λόγο, διαθέτει δύο βασικές «αποθήκες», τη μνήμη και το λιπώδη ιστό (αποθηκευμένη ενέργεια). Παραστατικά, η προέκταση της μνήμης του είναι η βιβλιοθήκη του σπιτιού του – σήμερα και το διαδίκτυο και η προέκταση της ενέργειας του είναι οι τραπεζικοί του λογαριασμοί.

Οι αποφάσεις μας στηρίζονται αρχικά στη λογική και μετά στην αλληλεπίδραση.

{[(λογική) – αλληλεπίδραση] - απόφαση}

Ο χώρος ορίζεται από την γεωμετρία και τα μαθηματικά (λογική).

Ο χρόνος και ο χώρος ορίζονται από την φυσική και την χημεία (αλληλεπίδραση).

Το σχήμα - μορφή καθορίζεται στην ανόργανη ύλη από τον χρόνο και τον χώρο, ενώ στην οργανική ύλη και από την απόφαση.

γιατί = αιτία

πού = χώρος

πότε = χρόνος

πώς = επεξεργασία

επειδή = απόφαση

3. Η ικανοποίηση

«Ικανοποίηση είναι η ολοκλήρωση της απόφασης – πράξης, ώστε να ταυτίζεται με την σχετική ανάγκη, η οποία την προκάλεσε».

Το νευρομυοσκελετικό ή κινητικό σύστημα είναι το μέσο με το οποίο ικανοποιούμε τις ανάγκες μας. Για παράδειγμα, θα χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας για να τραφούμε ή θα τρέξουμε για να αποφύγουμε ένα κίνδυνο. Επιπλέον, το κινητικό σύστημα ικανοποιεί και την ανάγκη της επικοινωνίας όπως είναι ο λόγος, ο οποίος είναι μέσο ικανοποίησης των αναγκών μας. Δηλαδή, μέσω του λόγου θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε. Ο λόγος χωρίζεται σε προφορικό, γραπτό και νοηματικό. Δηλαδή, με σκοπό να επικοινωνήσω με αυτούς τους τρεις τρόπους, θα χρειαστεί να γίνει μια διαδικασία. Η επικοινωνία αυτή μπορεί να καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα μεταξύ αλήθειας και ψέματος, πληροφορίας και παραπληροφόρησης, πάντα με σκοπό την ικανοποίηση κάποιας ανάγκης.

Ο άνθρωπος, μέσω της αναζήτησης της ικανοποίησης, προσπαθεί να αναπληρώσει τις απώλειες ή να εκπληρώσει τις ανάγκες του. Η ύπαρξη της αναζήτησης της ικανοποίησης οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος πρέπει να γίνει πιο αποδοτικός και να έχει τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Με αυτό τον τρόπο, δεν χρειάζεται να σκέφτεται κάθε φορά ότι έχει κάποια συγκεκριμένη απώλεια, μέσω της αίσθησης (π.χ. πείνα, δίψα, λίμπιντο), ώστε, ενστικτωδώς, να αναπληρώσει τις απώλειες ικανοποιώντας τις ανάγκες του.

Τα τρία κριτήρια, με σκοπό (τρόπος) την ικανοποίηση, είναι και πάλι, το κόστος, το όφελος και το «κάτι ακόμα». Πρέπει, λοιπόν, για να νιώσει το άτομο ικανοποίηση, το κόστος να είναι τουλάχιστον το ίδιο με το όφελος συν «κάτι ακόμα». Όσο μεγαλύτερο είναι το «κάτι ακόμα», τόσο μεγαλύτερη είναι και η ικανοποίηση. Όσο μεγαλύτερο αντιλαμβάνεται, ο παρατηρητής για κάποιον άλλον, ότι είναι αυτό το κάτι ακόμα, τόσο περισσότερο το χαρακτηρίζει ως απληστία και το άτομο θεωρείται ότι δε μένει ποτέ ευχαριστημένο. Στην πραγματικότητα, όμως, το κάτι ακόμα είναι χρήσιμο, με σκοπό να μειωθεί το ρίσκο. Έστω, λοιπόν, ότι ένας άνθρωπος, παραμένοντας αδρανής, ξοδεύει περίπου 800 θερμίδες σε μία ημέρα. Αυτομάτως, δημιουργείται η ανάγκη να τις αναπληρώσει. Για να τις αναπληρώσει, όμως, παράδειγμα μέσω της δουλειάς του, θα χάσει άλλες 800 θερμίδες. Οπότε, εάν βρει 1600 θερμίδες, το άθροισμα αυτών των οποίων βρήκε και αυτών των οποίων έχασε, ισούται με 0. Επομένως, πρέπει να βρει 1600 συν κάτι ακόμα θερμίδες, ώστε να μπορέσει να τις αποθηκεύσει και να μειώσει το ρίσκο του, δηλαδή, να ελαττώσει τον κίνδυνο να μη βρει τις απαραίτητες θερμίδες για την επόμενη μέρα. Ή, διαφορετικά, μπορεί να χρησιμοποιήσει την πληροφορία, μέσω της γνώσης και της εμπειρίας, ώστε να γίνει πιο αποδοτικός στην εύρεση θερμίδων και να ξοδέψει λιγότερες θερμίδες κατά την αναζήτηση αυτών.

Παρατήρηση: Έχει παρατηρηθεί ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων προτιμά τροφές με υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη και λίπος σε σχέση με τα ωμά λαχανικά και φρούτα. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι λαμβάνει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την κατανάλωση τροφών με ζάχαρη και λίπος. Ο άνθρωπος με τη ζάχαρη λαμβάνει άμεσα την ενέργεια την οποία χρειάζεται, ενώ όταν καταναλώνει λίπος, το χρησιμοποιεί ως αποθηκευτικό μέσο ενέργειας. Επιπλέον, ο οργανισμός ξοδεύει ελάχιστη ενέργεια για να απορροφήσει τα συγκεκριμένα συστατικά. Αντιθέτως, τα φρούτα και τα λαχανικά, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως ενέργεια και αποθηκευτικό μέσο, πρέπει να καταναλωθούν σε μεγάλες ποσότητες αλλά και θα χρειαστούν μεγάλα ποσά ενέργειας ώστε να απορροφηθούν. Αυτή είναι μία ενστικτώδης λειτουργία, η οποία μειώνεται λόγω της αύξησης της γνώσης πάνω στη διατροφολογία, η οποία προσπαθεί να μας οδηγήσει σε μία ισορροπημένη διατροφή.

4. Αίσθηση

Σχήμα 1

Στο παραπάνω διάγραμμα απεικονίζονται τα συναισθήματα, σε συνάρτηση με τις απώλειες και την ικανοποίηση. Οπότε, ανάλογα με τις απώλειες ή με την ικανοποίηση, τα συναισθήματα έχουν πάντα ένα όριο. Παρατηρούμε στο παραπάνω διάγραμμα, ότι η αφετηρία δεν είναι στο 0 αλλά λίγο πιο κάτω. Αυτό δημιουργεί το γκρι σχήμα, το οποίο δείχνει δύο πράγματα: τη συνεχή απώλεια και τη συνεχή αίσθηση μη ικανοποίησης, δηλαδή ότι πάντα κάτι λείπει. Στο 0 θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιστοιχεί η αίσθηση του «βαριέμαι».

Αίσθηση: Ο λόγος για τον οποίο υπάρχει το «νιώθουμε δυσάρεστα» είναι ένας και μοναδικός, δηλαδή, να «αναγκαστούμε» να βρούμε μια λύση, όπου βρίσκοντας την συγκεκριμένη λύση να «νιώθουμε ευχάριστα».

Το αντίθετο του φόβου είναι η ικανοποίηση – ευχαρίστηση, δηλαδή μέσω της αναζήτησης της ικανοποίησης (ευχάριστη αίσθηση) έχουμε την δυνατότητα να υπερνικήσουμε το φόβο της απώλειας. Για παράδειγμα, ο στρατιώτης ο οποίος πάει στον πόλεμο αψηφά το θάνατο με σκοπό να προστατέψει την οικογένειά του. Ένα ακόμη παράδειγμα αποτελεί το shopping therapy.

Ο ανθρώπινος οργανισμός είναι ένα δυναμικό σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει το «μηδέν» και η ισορροπία, αλλά υπάρχει η σχέση μεταξύ των συνεχών απωλειών και της συνεχούς αναπλήρωσης αυτών. Άρα, πάντα κάνουμε κάτι προσπαθώντας να είναι δημιουργικό και ευχάριστο ώστε να νιώθουμε «ευχαρίστηση».

5. Πως σκεφτόμαστε

Ανάγκη (απώλεια) - > {μνήμη [αποθηκευμένη πληροφορία συστήματος (δομική + εμπειρική + γνώση) + πρόσφατη πληροφορία (τρέχουσα)] λογική (χώρος - χρόνος) – ΑΝΤΙΛΗΨΗ – επεξεργασία (πάνω στην ανάγκη)} - > απόφαση (όφελος/κόστος + ρίσκο) - > ικανοποίηση (όφελος) ή μη (θετική αίσθηση ή αρνητική αίσθηση) - > μεταβολή του συστήματος - > πράξη (άμυνα ή δράση) ή μη - > ανατροφοδότηση συστήματος (σαν πρόσφατη πληροφορία)......... αύξηση της απόδοσης (εμπειρία) .............

Η ανάγκη, ως πληροφορία, περνάει από τη μνήμη, η οποία χωρίζεται στη δομική (ένστικτα), την εμπειρική και τη γνώση, συν την πρόσφατη - τρέχουσα πληροφορία. Σε εκείνο το σημείο επεξεργάζεται με τη λογική, στο χώρο και στο χρόνο, όπου γίνεται και αντιληπτή αυτή η επεξεργασία πάνω στην ανάγκη. Έπειτα, λαμβάνεται η απόφαση (βάση το όφελος/κόστος + ρίσκο). Στη συνέχεια, θα υπάρξει η αίσθηση ικανοποίησης (θετική), εάν έχει υπάρξει όφελος από την συγκεκριμένη απόφαση, ή αν δεν έχουμε όφελος, θα υπάρξει μία αρνητική αίσθηση. Η αίσθηση, η οποία θα προκληθεί από την απόφαση, θα μεταβάλλει τον οργανισμό (σύστημα), ώστε να γίνει πράξη αυτό το οποίο αποφασίστηκε. Ως αποτέλεσμα, θα έχει ή να αμυνθεί ή να δράσει. Αυτή, λοιπόν, η αίσθηση θα ανατροφοδοτήσει τον οργανισμό σαν πρόσφατη πληροφορία, την οποία θα επανεπεξεργαστεί, μέχρι να γίνει εμπειρία (ισχυρή μνήμη), ώστε την επόμενη φορά να αυξήσει την απόδοση. Ένα παράδειγμα, παρόμοιου τρόπου λειτουργίας με τη σκέψη, αποτελεί η ανοσοβιολογική απόκριση.

Σχήμα 2

Στο παραπάνω σχήμα απεικονίζεται το «πως σκεφτόμαστε». Σε αυτό το σχήμα παρατηρούμε το γκρι πλαίσιο το οποίο είναι ταυτόσημο με το γκρι πλαίσιο του σχήματος 1. Επειδή εμείς πάντα επιθυμούμε να αναπληρώσουμε τις απώλειες, αναγκαστικά περνάμε από αυτά τα οποία έχουμε αποθηκεύσει [πληροφορία (γνώση-εμπειρία)]. Η πληροφορία είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια, αυτά τα οποία είναι πιθανόν θετικά και σίγουρα θετικά, αυτά τα οποία είναι πιθανόν αρνητικά και σίγουρα αρνητικά, υπάρχουν, όμως, και τα διλημματικά. Οπότε, ανάλογα με την απόφαση την οποία θα λάβουμε, θα μπούμε είτε σε άμυνα, είτε σε δράση. Αυτό θα μας προκαλέσει μία αίσθηση, αρνητική ή θετική, στην οποία παίζει καθοριστικό ρόλο το ένστικτο. Το μέγεθος της αίσθησης εξαρτάται από την σημαντικότητα της πληροφορίας. Αυτή η απόφαση για την πράξη μας θα τεθεί σε επανεπεξεργασία. Στη συνέχεια, αυτοί οι κύκλοι, μικροί ή μεγάλοι, επαναλαμβάνονται συνεχώς στη ζωή μας.

Ως περιβάλλον ορίζεται η τρέχουσα εξωτερική πληροφορία.

Οφείλουμε να διευκρινίσουμε κάποιες έννοιες όπως :

Σχήμα 3

• Σκέψη: η επεξεργασία της πληροφορίας με σκοπό την ικανοποίηση της ανάγκης.
• Αντίληψη: είναι η σύγκλιση μιας ανάγκης με την πληροφορία, κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας και των συναισθημάτων, τα οποία παράγονται.

• Λογική: είναι η χωροχρονική συσχέτιση πάνω στην πληροφορία.
• Μνήμη: είναι η χωροχρονική μεταβολή του συστήματος επεξεργασίας με βάση την πληροφορία σε σχέση με την ανάγκη.

Να διευκρινιστεί, επίσης, ότι υπάρχει η κοινή λογική, η οποία είναι διαφορετική από την λογική και η οποία είναι συνδεδεμένη με την πιο συμφέρουσα και αποδοτική απόφαση. Το ότι η λογική παίρνει αποφάσεις είναι ένας μύθος. Απλά, όπως προαναφέρθηκε, η λογική διαχειρίζεται την πληροφορία στο χώρο και στο χρόνο, με βάση τις ανάγκες και η τελική απόφαση θα παρθεί, από το τι θεωρούμε ως όφελος (ικανοποίηση) ή κόστος (φόβος απώλειας). Για παράδειγμα, η κοινή λογική, λέει, ότι για να μεταβούμε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, είναι προτιμότερο να πάμε μέσω της Εθνικής Οδού πάρα μέσω Ιωαννίνων. Στο προηγούμενο παράδειγμα, για τον παρατηρητή, αυτός ο οποίος μεταβαίνει από τη Θεσσαλονίκη - στην Αθήνα μέσω Ιωαννίνων, δείχνει παράλογη συμπεριφορά, ενώ στην πραγματικότητα αυτός έχει ένα δευτερογενές όφελος.

Για αυτό το λόγο, μπορούμε να συσχετίσουμε την «παράλογη συμπεριφορά», φυσικά ως παρατηρητές, διότι δεν έχουμε την πληροφορία του πως, δηλαδή, με ποιο τρόπο σκέφτεται το άτομο, με το δευτερογενές όφελος. Πίσω, λοιπόν, από μια «παράλογη συμπεριφορά» πάντα υπάρχει ένα μη εμφανές «δευτερογενές όφελος». Το «τι είναι όφελος» (ικανοποίηση) και το «τι είναι κόστος» (απώλεια) είναι θέμα απόφασης.

Πηγαίνοντας από το Α στο Ε με ενδιάμεσους κόμβους Β, Γ και Δ. Ε = όφελος, Α-Ε= κόστος. Α-Β-Ε = Α-Γ-Ε<Α-Δ-Ε. Α-Δ-Ε αυξημένο κόστος (μη επιλογή). Α-Δ-Ε αυξημένο κόστος αλλά με Δ δευτερογενές όφελος (επιλογή). Α-Β-Ε ή Α-Γ-Ε ίδιο κόστος. Εάν Β δευτερογενές όφελος (επιλογή), εάν Γ δευτερογενές όφελος (επιλογή).

Βάση αυτών μπορούμε να ορίσουμε τι είναι «έξυπνος» και τι είναι «βλάκας». Φυσικά, όλα αυτά ισχύουν για τον παρατηρητή και όχι για τον ίδιο τον άνθρωπο.

• Έξυπνος: Αυτός, ο οποίος ικανοποιεί (κέρδος) μια ανάγκη με την μικρότερη απώλεια (κόστος).
• Βλάκας: Αυτός, ο οποίος ικανοποιεί (κέρδος) μια ανάγκη με μεγάλη απώλεια (κόστος).

Στην πραγματικότητα αυτά ισχύουν μόνο για τον παρατηρητή, καθώς το τι είναι ικανοποίηση και το τι είναι απώλεια, είναι θέμα απόφασης.

Όσο αυξάνεται ο κίνδυνος (απώλειας), τόσο μειώνεται η «λογική» αλλά και αντιστοίχως άλλο τόσο αυξάνεται το συναίσθημα στη λήψη αποφάσεων.

Σχήμα 4

Αυτό το οποίο είναι δυνατόν να εμποδίσει να λάβουμε αποφάσεις, είναι η γνώση και κυρίως η εμπειρία. Με βάση το παραπάνω σχήμα, καταλαβαίνουμε την συμβολή και την σημαντικότητα της παιδείας. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο άνθρωπος διαθέτει από την μια το ασυνείδητο, το οποίο προέρχεται από την εμπειρία των δισεκατομμυρίων ετών της ζωής αλλά και από την άλλη την εμπειρία, η οποία δημιουργήθηκε και η οποία είναι αποθηκευμένη στα ένστικτα. Οπότε, μέσα στον άνθρωπο έχουμε τα ένστικτα και τη μνήμη, στα οποία εμπεριέχεται η γνώση και η εμπειρία. Με αυτό τον τρόπο, μέσω της χρήσης της γνώσης και της παίδευσης, επιδιώκουμε να καλλιεργήσουμε τον άνθρωπο ώστε και να μορφοποιηθεί, με σκοπό να μη λειτουργεί μόνο με τα ένστικτά του, αλλά να αναπτυχθεί μία αρμονική σχέση μεταξύ του τι είναι θετικό και τι είναι αρνητικό. Με αυτόν, λοιπόν, τον τρόπο, ο άνθρωπος αντιμετωπίζοντας κάποιο κίνδυνο δεν θα αντιδράσει ενστικτωδώς.

Η χωροχρονική συσχέτιση η οποία οδηγεί σε απόφαση και πράξη με βάση τη μικρότερη απώλεια εξαρτάται από: 1. το δευτερογενές όφελος και 2. την συναισθηματική κατάσταση (όσο πιο αρνητική είναι τόσο αντίστοιχα πιο ενεργοβόρα αυξημένου κόστους είναι) η οποία χωρίζεται σε τρεις καταστάσεις: χαμηλής, μέτριας και μεγάλης, ανάλογα με την αίσθηση της απώλειας.

• Πληροφορία: Είναι η οποιαδήποτε χωροχρονική μεταβολή (οτιδήποτε μεταβάλλεται παράγει πληροφορία), την οποία αντιλαμβανόμαστε ανάλογα με τη σημαντικότητά της. Εδώ, να προσθέσουμε, ότι ως «τίποτα» μπορούμε να ορίσουμε: «Καμία χωροχρονική μεταβολή». Το ανθρώπινο μυαλό αντιλαμβάνεται μόνο μεταβολές μέσω των αισθητηρίων οργάνων. Επομένως, για μεταβολές, για τις οποίες δεν διαθέτει αντίστοιχο αισθητήριο όργανο, με σκοπό να τις ανιχνεύει και το γεγονός ότι δεν μεταβάλλεται, είναι σαν να μην υπάρχει. Γι’ αυτό το λόγο, το απόλυτο μηδέν και το απόλυτο άπειρο ταυτίζονται με την πρόταση «ένα απέραντο τίποτα». Μπορούμε, καταχρηστικά, να αναφέρουμε ότι η γέννηση του σύμπαντος προέρχεται από ένα σχετικό τίποτα, το οποίο δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, οι οποίες αντιλαμβάνονται μόνο τις μεταβολές του τίποτα και από τις οποίες παράγεται ο υπαρκτός κόσμος, τον οποίο φυσικά αντιλαμβανόμαστε. Άρα, το τίποτα είναι κάτι το οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε, συνεπώς δεν μπορούμε να το ορίσουμε.

Επίσης, ως συνείδηση μπορούμε να χαρακτηρίσουμε, την περαιτέρω επεξεργασία της αντίληψης μέχρι να συγκεκριμενοποιηθεί.

Επιπροσθέτως, μπορούμε να επισημάνουμε, ότι το υποσυνείδητο συμπεριλαμβάνει την εμπειρία μας, κυρίως στα αρχικά της στάδια, και ότι το ασυνείδητο περιλαμβάνει την τεράστια εμπειρία μέσω του DNA, την αλληλεπίδραση αυτού με το περιβάλλον, δηλαδή, από τότε που ξεκίνησε η ζωή. Συμπερασματικά, οι γνώσεις, τις οποίες αποκτούμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας και οι εμπειρίες οι οποίες δίνονται συγκριτικά με το ασυνείδητο, έχουν μικρότερη επίδραση στα βασικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς μας, σε σχέση με το ασυνείδητο, το οποίο έχει εμπειρία δισεκατομμυρίων ετών. Αυτό, το παρατηρούμε όταν προσπαθούμε να αλλάξουμε κάποιο χαρακτηριστικό μας και αδυνατούμε. Για να επιτευχθεί αυτό, θα μπορούσαμε να κάνουμε μία καλύτερη συνεργασία των εμπειριών μας με το ασυνείδητο, όμως, αυτό προς το παρόν, απαιτεί μεγαλύτερη έρευνα.

6. Νοημοσύνη

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, ότι αυτό το οποίο κινεί τη ζωή και παράγει νοημοσύνη, είναι οι απώλειες. Παράλληλα, μπορούμε να ορίσουμε ότι νοημοσύνη είναι η ικανότητα ενός έμβιου οργανισμού (π.χ. του ανθρώπου), να ικανοποιεί τις ανάγκες του μέσω ενός συστήματος επεξεργασίας (π.χ. ο εγκέφαλος), με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, ώστε να γίνεται πιο αποδοτικός. Παραδείγματος χάριν, ο άνθρωπος, πριν από περίπου 150.000 χρόνια, διέθετε αυξημένο μυϊκό σύστημα, μικρότερο εγκέφαλο και ξόδευε περίπου 8.000 θερμίδες την ημέρα, ενώ, σήμερα, ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει πολύ μικρότερο μυϊκό σύστημα, ο εγκέφαλός του είναι 2 κυβικά εκατοστά μεγαλύτερος από τον εγκέφαλο του προγόνου του, εκείνης της εποχής και ξοδεύει 2.500 θερμίδες.

Η συμπεριφορά των έμβιων όντων με σκοπό την αναζήτηση ικανοποίησης και τη μείωση της απώλειας, είναι συνάρτηση των Αποφάσεων. Οι Αποφάσεις, είναι συνάρτηση του Οφέλους, το οποίο αποτελεί συνάρτηση του Κόστους, το οποίο με τη σειρά του συσχετίζεται με το Ρίσκο και αυτό με την αποθηκευμένη Ενέργεια και Πληροφορία. Επομένως, όσο αυξάνεται η επεξεργασία της πληροφορίας (αύξηση ικανοποίησης), τόσο αυξάνεται και ο συντελεστής της απόδοσης (μείωση απώλειας). Υπάρχει, λοιπόν, η πιθανότητα, η εξέλιξη της ζωής, να ακολουθεί το παραπάνω σχήμα. Στην πραγματικότητα η ζωή κινείται μέσω του διπόλου φόβος (μη) απώλειας – ικανοποίησης, το οποίο δίνει το «βήμα» σε αυτήν. Συνήθως, ο φόβος της απώλειας είναι ισχυρότερος από την αναζήτηση της ικανοποίησης και αυτό το παρατηρούμε σε ηθικούς, θρησκευτικούς, κοινωνικούς και άλλους κανόνες.

7. Τέλος, και κάτι ακόμα....

Α) Ζωή

ΑΝΟΡΓΑΝΗ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΥΛΗ

• ανόργανη ύλη: ακολουθεί παθητικά τους νόμους της φυσικής
• οργανική ύλη: χρησιμοποιεί την ενέργεια για να λειτουργήσει με τους νόμους της φυσικής

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι η αρχή της ζωής, πιθανόν, να είναι, όταν οι πρώτες οργανικές χημικές ενώσεις χρησιμοποίησαν (ενεργητικά- δυναμικά), εκτός από την γεωθερμική - την ηλιακή ενεργεία (παθητικά) και άλλες παρόμοιες οργανικές ενώσεις, ως πηγή ενέργειας και ξεκίνησε ο μεταβολισμός. Πιθανόν, λοιπόν, συνέβη, όταν οι συνθήκες του περιβάλλοντος άρχισαν να οδηγούν σε κατάρρευση (αποδόμηση) των πρώτων οργανικών ενώσεων και οι μεγαλύτερες άρχισαν να χρησιμοποιούν μέρος από τις μικρότερες ως πηγή ενέργειας, ενώ ένα άλλο μέρος το χρησιμοποίησαν ως δομικό υλικό.

Ποιος, όμως, είναι ο σκοπός της ζωής; Ο σκοπός της ζωής, μα φυσικά, είναι ένας και μοναδικός: η επ' αόριστον διάρκειά της (αθανασία – αιωνιότητα). Απλά εμείς συμβάλουμε σε αυτό, με βηματοδότη, το δίπολο της μη απώλειας και της αναζήτησης της ικανοποίησης. Τι είναι αυτό, το οποίο έκανε τις οργανικές ενώσεις από παθητικές δυναμικές; Αυτό το ερώτημα δε μπορεί να απαντηθεί, ούτε σε θεωρητικό επίπεδο.

Η ζωή είναι ένα δυναμικό σύστημα. Σε αυτά τα συστήματα δεν υπάρχει μηδέν και ισορροπία. Διαταραχή της ισορροπίας στα έμβια συστήματα έχουμε μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το μέγεθος του «κάτι ακόμα», όπως προαναφέρθηκε (ισορροπία = καμία μεταβολή).

Ποιο θα μπορούσε, όμως, να χαρακτηριστεί ως το αντίθετο της ζωής; Σίγουρα, όχι ο θάνατος.

Β) Ανάγνωση Ανθρώπινης Σκέψης

Είναι δεδομένο ότι οι τελικές αποφάσεις πραγματοποιούνται από το μυικό μας σύστημα. Κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας της πληροφορίας το μυικό σύστημα μεταβάλλεται ανάλογα, ώστε να είναι έτοιμο για την πραγμάτωση της απόφασης. Οπότε, λαμβάνοντας υπόψιν τη λειτουργία των μυών σε σχέση με τη σκέψη μας, έμμεσα και μέσω μεταβολών του μυικού τόνου, συγκεκριμένων μυών, έχουμε την δυνατότητα, πιθανόν, μέσω αισθητήρων αυτών των μεταβολών «να διαβάσουμε την ανθρώπινη σκέψη». Με αυτόν τον τρόπο, η επεξεργασία και η πραγμάτωση χωρίζεται σε δύο φάσεις: τη φάση ετοιμότητας (ασαφής πληροφορία) και τη φάση πραγμάτωσης (σαφή πληροφορία).

Πως γίνεται: Το μυικό μας σύστημα περνά από τρεις φάσεις. Δηλαδή, την φάση πλήρους χαλάρωσης (ύπνος – λιποθυμία - νάρκωση), την φάση ετοιμότητας (εδώ έχουμε μεταβολές του μυικού τόνου, ομάδων μυών αντίστοιχων με βάση αυτό, το οποίο σκέφτεται, ώστε να περάσει στην φάση πραγμάτωσης) και την φάση πραγμάτωσης (μέσω της κίνησης ικανοποιεί τις επιθυμίες του) και εμείς προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την φάση ετοιμότητας. Κατά την διάρκεια της σκέψης έχουμε μεταβολή του μυικού τόνου ομάδων μυών του προσώπου – γλώσσας – λαιμού, που τους προετοιμάζει για την φάση πραγμάτωσης (ομιλία). Αν αυτές τις μεταβολές του μυικού τόνου, τις κάνουμε μια βάση δεδομένων, στην οποία θα υπάρχει αντιστοίχιση σε γράμματα του αλφαβήτου μέσου ενός αισθητήρα, θα υπάρξει η δυνατότητα να προβληθεί στην οθόνη η «σκέψη». Για παράδειγμα, με την χρήση μιας θερμοκάμερας, η οποία θα είναι σε σύνδεση με έναν αντίστοιχο αισθητήρα, είναι δυνατή η παρακολούθηση των μεταβολών του μυικού τόνου και με την βάση δεδομένων προβάλλεται στην οθόνη η «σκέψη».

Γ) Α! Και κάτι ακόμη.

Το Θεωρητικό Ελάχιστο Οικοδομικό Σωματίδιο (Θ. Ε. Ο. Σ = God in Greek language) – Τheoretical Minimum Construction Particle, είναι σχεδόν ταυτόχρονα:

«πληροφορία» ↔ «ενέργεια» ↔«ύλη»

Πιθανόν, αυτό το σωματίδιο να είναι το οριακό δομικό υλικό των πάντων.

Η κύρια αιτία της διαταραχής της ισορροπίας στα έμβια συστήματα είναι η διαχείριση του «κάτι ακόμη».

[ικανοποίηση = (όφελος/κόστος) + κάτι ακόμη]

Δ) Διαφορά μεταξύ Εγκεφάλου και Ηλεκτρονικού Υπολογιστή

Η βασική διαφορά μεταξύ ηλεκτρονικού υπολογιστή και εγκεφάλου, είναι ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής δεν έχει ανάγκες, ενώ ο εγκέφαλος έχει δικές του ανάγκες και εξυπηρετεί και τις ανάγκες όλου του οργανισμού. Με αυτό τον τρόπο, ο ηλεκτρονικός υπολογιστής κάνει τον χωροχρονικό συσχετισμό των πληροφοριών (λογικώς). Ο εγκέφαλος κάνει τον χωροχρονικό συσχετισμό των πληροφοριών, με βάση τις ανάγκες του ίδιου και του οργανισμού και στο τέλος αποφασίζει, δηλαδή, επεξεργάζεται την πληροφορία, με σκοπό την ικανοποίηση της ανάγκης. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η ανάγκη προέρχεται από την απώλεια, το οποίο μεταφράζεται στα «θέλω» μας. Πίσω από τα «θέλω» μας, υπάρχει το «μου αρέσει», ενώ πίσω από το «μου αρέσει», βρίσκεται η αναζήτηση της ικανοποίησης. Συχνά ακούμε για κάποιον, ο οποίος δεν έχει θέληση, κυρίως στους μαθητές. Είναι λογικό, όταν σε κάποιον δεν αρέσει κάτι, να μην έχει θέληση να το κάνει.

Με αυτό τον τρόπο, όταν θα μπορούμε να κατασκευάσουμε ανάγκες σε ηλεκτρονικά μηχανήματα, θα δημιουργήσουμε και την πρώτη τεχνητή νοημοσύνη. Θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε τεχνητή νοημοσύνη κατασκευάζοντας φαινομενικές ανάγκες αναζήτησης ενέργειας και φαινομενικά συναισθήματα, τα οποία θα έχουν σχέση ανάλογα με τη στάθμη της ενέργειας και θα εκδηλώνονται. Παραδείγματος χάριν, όταν πλησιάζει το τέλος της ενέργειας ενός ρομπότ, θα έχει την δυνατότητα να παράγει τεχνητά δάκρυα με σκοπό να επηρεάσει τον άνθρωπο ώστε να αναπληρώσει την ενέργειά του (αντικαθιστώντας τη μπαταρία του). Με αυτόν τον τρόπο, θα έχουμε την δυνατότητα να κατασκευάσουμε ένα ρομπότ, με μία επαναφορτιζόμενη μπαταρία, όπου ανάλογα με τη στάθμη της μπαταρίας, μέσω αλγορίθμων, να δημιουργούμε συμπεριφορές, ώστε να δίνεται ότι αναζητά ενέργεια, με τελικό σκοπό να επαναφορτίσει τη μπαταρία. Το δύσκολο, όμως, είναι να το κατασκευάσουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξελίσσεται, δηλαδή, να γίνεται πιο αποδοτικό, δηλαδή να μαθαίνει (να αποκτά εμπειρία και γνώση).

Μνήμη: Χωροχρονική μεταβολή του συστήματος, με βάση την πληροφορία, σε σχέση με την ανάγκη.

Συναίσθημα: Η αντίληψη και επεξεργασία των χωροχρονικών μεταβολών του συστήματος, μετά από μια πληροφορία ή απόφαση που τις προκάλεσε, μέσω της ανατροφοδότησης, με σκοπό την εξυπηρέτηση του συστήματος.

Εμπειρία: Χωροχρονική τροποποίηση της δομικής μνήμης του συστήματος, με την επεξεργασία μιας πληροφορίας σε σχέση με την ανάγκη.

Αντίληψη χώρου – χρόνου: Με την πάροδο των δισεκατομμυρίων ετών αλληλεπίδρασης του DNA με το περιβάλλον δημιουργήθηκε η τρισδιάστατη δομή του εγκεφάλου, η οποία είναι η «αναπαράσταση του περιβάλλοντος». Σε συνεργασία των αισθητήριων οργάνων, κυρίως της όρασης και των συνάψεων των νευρικών κυττάρων, έχουμε μία απεικόνιση του περιβάλλοντος σαν μια τρισδιάστατη οθόνη, όπου καταχρηστικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι οι συνάψεις είναι σαν τα pixels, με αποτέλεσμα, όσα περισσότερα pixel (γνώση- εμπειρία) έχουμε, τόσο πιο ευδιάκριτα να αντιλαμβάνεται την πληροφορία. Η τρισδιάστατή του δομή, του παρέχει τη δυνατότητα να προσδιορίζει και την έννοια του χώρου και του χρόνου, τα οποία ανάλογα με την ανάγκη και σε συνδυασμό με το ερέθισμα, να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον όπως ακριβώς έχει διαμορφωθεί η συγκεκριμένη δομή από τις ανάγκες. Με την πάροδο του χρόνου, η δομή, ταυτόχρονα αυξάνει μέσω της εμπειρίας και της γνώσης τις συνάψεις (pixels).

Δ) Διοίκηση-Στρατηγική

Τις εξωτερικές συνθήκες δεν μπορούμε να τις επηρεάσουμε εύκολα και πολύ λιγότερο να τις προβλέψουμε. Μπορούμε, όμως, να αλλάξουμε τις δικές μας συνθήκες ώστε να μην εξαρτόμαστε από την πρόβλεψη και τις τρέχουσες συνθήκες. Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι πρέπει να αποθηκεύσουμε γνώση, εμπειρία και ενέργεια (π.χ. χρήματα).

Το μάξιμουμ της στρατηγικής είναι να πετύχεις και «την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Αυτό πετυχαίνεται μόνο όταν πετυχαίνουμε να βλέπουν οι άλλοι διαφορετική πίτα, γνωρίζοντας, παράλληλα, ότι το όφελος και το κόστος, σε συμβολικό επίπεδο, είναι αποτέλεσμα - προϊόν απόφασης.

Εξωγενής τροποποίηση του συστήματος αποτελεί την προκαθορισμένη πληροφορία προς το σύστημα, με σκοπό την τροποποίηση της μνήμης του (γνώση - εμπειρία), μέσω της επεξεργασίας, προκαλώντας, παράλληλα, εμπειρία και συναισθήματα, ώστε το σύστημα να αντιλαμβάνεται το όφελος ή την απώλεια.

Και «την πίτα ολόκληρη» και «τον σκύλο χορτάτο»: Ένα σύστημα Α αντιλαμβάνεται όφελος από την πληροφορία, την οποία λαμβάνει από το σύστημα Β. Μέτα από μια προκαθορισμένη πληροφορία προς το σύστημα Β, αυτό την επεξεργάζεται, ώστε στην συνέχεια, να αντιλαμβάνεται όφελος και (συν) κάτι ακόμα. Παραδείγματος χάριν, η μέθοδος «σάντουιτς»: Αρχικά παρουσιάζουμε ένα θετικό, αληθές ή έστω αληθοφανές χαρακτηριστικό. Έπειτα, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό, το οποίο προκαλεί αρνητικά συναισθήματα και, εν τέλει, παρουσιάζουμε πάλι ένα θετικό, αληθές ή αληθοφανές γνώρισμα. Με αυτόν τον τρόπο, κάμπτουμε τις αντιστάσεις από μία σκέτη και στεγνή αρνητική κριτική, η οποία θα τις κινητοποιούσε.

Χάος και πολυπλοκότητα: Ένα σύστημα γίνεται χαοτικό όταν μεταβαίνει από την πολυπλοκότητα, η οποία το συντηρεί, σε μια σχετική ισορροπία, δηλαδή σε πιο απλό (αρχέγονο).

Χάος: Προ κατάρρευση κατάσταση χωροχρονικά δυναμική (ανάγκη), επεξεργασία της πληροφορίας (από προηγηθείσες αποφάσεις υψηλού κόστους), με αποτέλεσμα τα υποσυστήματα να αδυνατούν να επεξεργαστούν τις πληροφορίες, τις οποίες παράγει το σύστημα, και το οποίο έχει ως αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα επιμέρους συστήματα να λαμβάνουν αποφάσεις υψηλότερου κόστους.

Τον κεντρικό ρόλο, ο οποίος οδηγεί σε μία κατάσταση χαοτική στις ανθρώπινες κοινωνίες, παίζει, «το κάτι ακόμα».

Αισιοδοξία: Είναι η προσδοκία ικανοποίησης μετά από μια απόφαση, την οποία έχει επεξεργαστεί, ώστε να μπορεί να γίνει πράξη.

Υπομονή: Η απαγόρευση ικανοποίησης μίας επιτακτικής ανάγκης για όσο χρόνο υπάρχει η ανάγκη ή έως ότου αρθεί το αίτιο της απαγόρευσης.

Λογική Σκέψη→ Παράλογη Συμπεριφορά→Λογικοφανή Δικαιολογία

Παράλογη Σκέψη→Λογικοφανή Συμπεριφορά → δεν χρειάζεται δικαιολογία

Βία: Είναι ο οικονομικότερος (αρχικά) και ο ταχύτερος τρόπος, να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ένα ή και περισσότερα συστήματα, αναστέλλοντας ή και ακυρώνοντας τις ανάγκες ενός ή και περισσοτέρων συστημάτων.

Κοινό σημείο: Το κοινό σημείο από το οποίο ξεκινούν όλες οι επιστήμες, είναι η «απώλεια» και προχωρούν διαφορετικά, με βάση την αναζήτηση της «ικανοποίησης», σε μια, προς το παρών, άνιση "μάχη".

Γνώση→ Παιδεία→ Μόρφωση

Η γνώση και η επεξεργασία της πληροφορίας είναι η ισχυρότερη δύναμη. Διαφορετικά, η μυική μάζα δε θα μειωνόταν και ο εγκέφαλός μας δεν θα αυξάνονταν κατά την εξέλιξη.

Λόγος: προφορικός, γραπτός, νοηματικός, ο οποίος εκφράζεται μέσω του νευρομυικού συστήματος. Σημασία, όμως, έχει αυτό το οποίο βρίσκεται δίπλα στο λόγο (παράλογος), διαφορετικά, όλοι θα συμφωνούσαν στην κοινή λογική ή στο αυτονόητο.

Ψυχραιμία: η ικανότητα, η οποία απορρέει από τη γνώση και την εμπειρία, ώστε σε καταστάσεις υψηλού κινδύνου να μην αποφασίζουμε με το θυμικό και τα ένστικτα.

Μορφωμένος: αυτός ο οποίος ικανοποιεί τις ανάγκες του χωρίς την χρήση οποιασδήποτε μορφής βίας.

Συνείδηση= Χ + είδηση= Χ + πληροφορία, Χ= ;

Χ= Ανάγκη

Συμπεράσματα

Συνοπτικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι για τη Θεωρία της μη Απώλειας των Συστημάτων:

1. Κάθε σύστημα (και τα υποσυστήματά τα οποία το αποτελούν) το οποίο είναι σε λειτουργία, έχει απώλεια ενέργειας και δομικών υλικών και συγχρόνως αυτή η απώλεια παράγει πληροφορία.
2. Αυτές οι απώλειες αυτομάτως δημιουργούν τις απώλειες των συστημάτων.
3. Τα υποσυστήματα οργανώνουν το σύστημα με σκοπό να περιορίσουν τις απώλειές τους και να αυξήσουν την αποθήκευση (ενέργεια και πληροφορία), με σκοπό την λειτουργικότητα του συστήματος.
4. Το σύστημα, μέσω της αναζήτησης της ικανοποίησης, αναπληρώνει και αποθηκεύει ενέργεια, δομικά υλικά και πληροφορία ικανοποιώντας τις ανάγκες του.
5. Η σχέση μεταξύ των συστημάτων είναι ένα μείγμα συνεργασίας και ανταγωνισμού, στο οποίο πάλι, καθοριστικό ρόλο παίζει η μη απώλεια, η οποία για περιορισμένο χρόνο φέρνει ισορροπίες.

Με την πάροδο του χρόνου μέσω της εμπειρίας, ο οργανισμός αποκτά μηχανισμούς ικανοποίησης, με σκοπό να ελαχιστοποιεί τις απώλειες. Κάθε σύστημα (και τα υποσυστήματα τα οποί το αποτελούν) το οποίο είναι σε λειτουργία έχει απώλειες (μεταφράζονται ως ανάγκες - ικανοποίηση), η δε σχέση μεταξύ των συστημάτων είναι ένα μείγμα συνεργασίας και ανταγωνισμού, στο οποίο πάλι καθοριστικό ρόλο παίζει η μη απώλεια, η οποία φέρνει και τις ισορροπίες. Με την πάροδο του χρόνου, αποκτά εμπειρίες (αποθήκευση) και μέσω αυτών ελαχιστοποιεί τις απώλειες (εξελίσσεται)»

Η θεωρία της μη απώλειας, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί στην οικονομία (κόστος, όφελος, ρίσκο), το μάρκετινγκ και την επικοινωνία (ανάγκη και ικανοποίηση), την ψυχολογία (λόγω των συνεπειών του κόστους, της αναζήτησης της ικανοποίησης και των συναισθημάτων τα οποία παράγονται) και βελτιώνοντας τη θεωρία, είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί, μέσω των νευροεπιστημών και στην τεχνητή νοημοσύνη.

"Λογική "

Λογική σκέψη -> παράλογη συμπεριφορά -> λογικοφανη δικαιολογία.
Παράλογη σκέψη -> λογικοφανη συμπεριφορά -> δεν χρειάζεται δικαιολογία.

Υπομονή

Υπομονή, η απαγόρευση ικανοποίησης μίας επιτακτικης ανάγκης για όσο χρόνο υπάρχει η ανάγκη ή έως ότου αρθεί το αίτιο της απαγόρευσης.

Νοημοσυνη

"αυτο που κινει την ζωη και παραγει νοημοσυνη ειναι επιτακτικη αναγκη αναπληρωσης των απωλειων τις"..    Νοημοσυνη, η ικανότητα ενος ολοκληρωμενου συστηματος να ικανοποιεί τις αναγκες του, μεσω ενος συστηματος επεξεργασιας χρησιμοποιωντας την πληροφορια, με τις λιγοτερες απωλειες.

Αγχος

Αγχος εχουμε οταν εχουμε λανθασμενη αντιληψη των <<πραγματων>>.

αυτο που κινει την ζωη

αυτο που κινει την ζωη και παραγει νοημοσυνη ειναι επιτακτικη αναγκη αναπληρωσης των απωλειων τις

Μορφωμενος

Μορφωμενος ειναι αυτος που ικανοποιει τις αναγκες του χωρις την χρηση βιας.